چندین روزه که ننوشتم.چون خیلی حالم گرفته بود.کاملا بهم ریخته بودم.یه سری از تئوری های ذهنیم با شکست مواجه شده بود.اصولا افراد وقتی ناراحتن و دلشون گرفته میان تو این وبلاگا یه چیزی می نویسن ولی من دوست ندارم هیچ وقت از ناراحتیام بنویسم یا واسه کسی بگم چون کار عبث و بی فایده یی به نظرم میاد.در اغلب موارد کاری از دست کسی بر نمیاد جز اینکه در خوشبینانه ترین و کمیاب ترین حالتش فقط درد دلی کرده باشی و کمی از بار غمت کم کرده باشی ولی معمولا همه چیز به این خوبی پیش نمیره بلکه حرفات تنها باعث کلی ابهامو قضاوتای غلط و پیش داورانه در موردت میشه.چون آدما فقط و فقط از پنجره ی دیده خودشون به تو و اعمالت نگاه می کنن.تازه از همه ی این حرفا که بگذری این آدما آنچنان قدرتی تو هستی ندارن که بتونن مشکل تو رو حل کنن اگه می تونستند یه فکری به حال خودشون می کردن که اینقدر سرگشته نباشن.
نمی دونم اولین بار کی بود که این باور تو ذهنم شکل گرفت یا کی بهم گفت.شاید مامانم .شاید کتابای دینی.شایدم همین تجربه ی کوتاهم از زندگی اینو بهم یاد داد که آدم اگه مشکلشو پیش کسی غیر از اون قدرت بی نهایت ببره و از کسی غیر اون امید راه حل داشته باشه بدون شک نا امید میشه.
در واقع مدتیه به سکوت خیلی اعتقاد پیدا کردم فکر می کنم سکوت روش عاقلانه و حکیمانه ییه .امروز دیدم روی برد نوشته بود:سکوت حصاری است که به دور حکمت کشیده شده است.حکمت هم که مرحله خیلی جالبیه .من همیشه امیدوارم که به این مرحله برسم ولی خب اونم مثل باقیه مراحل مراقبت های زیادی می خواد.
در هر صورت الان که می نویسم خوبه خوبم .عالیییییییییییی. و باز زندگی به آرامی و امید جریان داره.