آنتی عشق
می خوام یه طرح جدید واسه وبلاگم بزنم چون دیدم من که اینجا راحت نیستم که هر چی هر چی رو بنویسم پس بذار برم تو یه مایه ی دیگه.این روزا جو این وبلاگا یا به طور کلی این اهالیه اینترنت حسابی کلافه ام کرده.عشق..عشق عشق.همه جا ،هر لحظه، از زبون هر کس!!! بابا منم نمی گم عشق بده.من خودمم بلدم یه مثنوی در مورد عشق بگم ولی مسئله سر اینه که هر چیزی که از حد اعتدالش گذشت جذابیت و همین طور جالبیه خودشو از دست میده.وقتی تو این دنیای مجازی قدم میزنی میبینی همه یا عاشقند یا مصرانه در تلاشند که عاشق بشن!!(پس فرداست که افراد برن از دکتر قرص واسه عاشق شدن بخوان.چون این یکی از نشونه های کلاسه!!).یا قبلا عاشق بودنو الان شکست خورده اش اند.سوالی که هر لحظه از خوندن این وبلاگا برام پیش میاد اینه که اگه همه اینقدرعاشقو اهل دلند وادعا دارند که اصول مهر ورزیدنو بلدن چرا هنوزرفتارای ما با هم اینقدر نا مهربانانه است؟؟؟ وقتی اینجا قدم می زنی گاهی خیلی خوشحال میشی میگی با عجب موجودات کیمیایی ما داریم تو جامعه زندگی می کنیم ولی نه اینا همونایی هستن که از پشت یا حتی روبرو به ما خنجر میزنن.اینا همونایی هستن که گاهی تا عمق وجودمونو از بی معرفتی آتیش میزنن.همونایی که توهین و تحقیر دیگران واسشون از آب خوردن آسون تره.پس چرا اینجا که میرسن یه نقاب به رنگ صورتی و آبی وهر رنگ دیگه ی وبلاگشون میزنن به صورتشون و از عمیق ترین و نایاب ترین احساسات بشری حرف میزنن.اینجاست که آدم احساس بدی بهش دست میده .احساس اینکه داره سطر به سطر به یه دروغ بزرگ گوش میده.پس حق با منه .این فقط و فقط یه تب نه یک احساس عمیق و قابل ستایش که شیوه ی زندگی فرد رو تحت تاثیر قرار بده.من دلم می خواد اینجا دو تا چیزو ثابت کنم یکی اینکه عشق و مهر و این حرفا فقط خلاصه نمیشه دراون احساسی که شما به یه دختر خوشگل یا یه پسر خوشگل هم کلاسی یا فامیل یا هر کس دیگه یی دارید.عشق می تونه وسیع بشه و طیف گسترده یی ازآدما رو در بربگیره.همه ی آدما (بهتره بگم اکثر آدما) ارزش اینو دارن که ما باهاشون مهربانانه برخورد کنیم.چیزه دیگه یی که می خوام بگم اینه که چیزای ارزشمند دیگه یی هم هست که ما می تونیم بهش بپردازیم و ساعت ها در موردش حرف بزنیم.در نهایت امیدوارم بتونم و حوصله داشته باشم این کارایی رو که گفتم انجام بدم.