برای مطلب قبلی من از دوستان خواستم که نظرشونو در مورد موضوعی که مطرح کردم بگن.چون دلم می خواست بدونم بقیه چطور به این قضیه نگاه می کنند ولی خب اکثر دوستان منظور منو از اون مطلب درست متوجه نشده بودند.من اصلا قصد نداشتم اون بحث کهنه و تکراریه دوست داشتن از عشق بهتر است را مطرح کنم.چون خود دکتر شریعتی این موضوع رو به خوبی توضیح داده بود و اساسا این حرف متعلق به زمان خود اوست .حرف زمان ما حرف تازه تریست !! بگذریم.

بعضی آدما هستن که وقتی در کنارشونم احساس می کنم ، دارم به ابعاد تازه و پنهانی از وجودم دسترسی پیدا می کنم.دقیقا اونا به من کمک می کنند که بعضی از صفات و احساساتمو از لایه های زیرین وجودم بکشم بیرون.صفاتی که به هر دلیلی در حالتای عادی من بهشون خیلی نمی پردازم و ازشون استفاده نمی کنم.از این آدما که به من در شناختن من کمک میکنند خیلی خوشم میاد.این که حس کنم دارم ابعاد تازه یی از خودمو کشف می کنم برام هیجان انگیز و البته لذت بخشه.چون موقعیت های تازه یی رو با نگاه های تازه یی به اطراف برام به دنبال داره.و هیچ چیز به اندازه ی یک نگاه تازه به همین پدیده های تکراریه دور و بر آدمو از کسالت در نمیاره.دیشب از یکی از همین دوستان واسه این مسئله تشکر کردم.
حالا که فکر می کنم میبینم من درکنار هر کسی یه جوری هستم یعنی با یه قسمت از خودم وارد میشم.یعنی آدمای مختلف قسمتای مختلفی از من ، افکار و احساساتمو فعال برای ارتباط می کنند.این حتی روی لحن و تن صدا ،حالتای چهره ، میزان انرزی و هیجانم تاثیر می ذاره.خودم اینو حس می کنم.دقیقا نمی دونم علت این مسئله چیه ولی بعضی آدما رسما منو به سکوت ، سکون و بی هیجانی دعوت می کنند.آدمای خیلی خوبیم هستن ولی نمی دونم چرا بازتابشون روی من این جوریه؟! گاهی فکر می کنم که شاید باید آدم همیشه و با همه یه جور باشه ولی واقعا نمیشه و اگه کسی بگه که من در ارتباط با همه یه جورم فکر کنم یا یه خورده دروغ میگه یا روی این مسئله خیلی دقیق نشده.