اندر احوالات اين چند روزه

كلي هي نشستم گفتم
درخت دوستي بنشان كه كام دل به بار آرد
درخت دشمني بر كن كه رنج بيشمار آرد
هي گفتم مهرورزي .گفتم همه ي آدما ارزش اينو دارن كه ما باهاشون مهربانانه يعني انساني برخوررد كنيم .برخوردي به دور از هر نوع توهين و تحقير. و انرژي هاي مثبت زيادي رو هم تحت همين عنوان روانه ي آدمايي كردم كه شايد اصلا ارزششو نداشتند.و حالا
زين همرهان سست عناصر دلم گرفت
شير خدا و رستم دستانم آرزوست
زين خلق پر شكايت گريان شدم ملول
آن هاي و هوي و نعره ي مستانم آرزوست
بابا چه طور بگم : انسانم آرزوسسسسسسسسسسسسسسست
دلم واسه يه آدم يه دوست درست حسابي لك زده.دوستي كه توي جريان دوستي تمام مدت به فكر شكست دادن و بازي دادنت نباشه ، دوستي كه سعي نكنه واسه بالا بردن خودش واسه برتر نشون دادن خودش ترو زير پاهاش له كنه.دوستي كه كنار تلاش هاي بي وقفه اش واسه برترجويي ، واسه ثابت كردن من بهترينم تو و حضور شايد موفق تو رو بتونه ببينه.
نمي دونم هر چي فكر مي كنم ميبينم اين كارا خيلي سخت نيست ولي اينكه چرا بعضيا توش موندنو نمي فهمم.شايد شخصيت هاي توجيه نشده... !! اين تنها علتي كه در اين لحظه به ذهنم مي رسه.
يه سري چيزاي ديگه هم نوشته بودم ولي نمي دونم چرا حذفشون كردم

يه واژه است كه داره بصورت هزار بار در دقيقه تو ذهنم تكرار ميشه.دروغ دروغ دروغ ....پشت سرش يه چرا گنده است كه سوت ميكشه و اين ور سرمو تا اون ورش طي ميكنه.يه جا تو يه مصاحبه سوال شده بود كه چه جور آدمايي رو نمي تونين به هيچ وجه تحمل كنين؟ من تو فكر خودم جوابي كه دادم آدمايي بود كه توهين ميكنن.واقعا اين دسته آدما رو نمي تونم تحمل كنم چون حقي براشون نمي بينم كه بتونن چنين كاري رو انجام بدن.افرادم جواباي متفاوتي داده بودن .اكثرا گفته بودن آدماي دروغگو .الان كه دارم فكر ميكنم ميبينم راست ميگفتن آدماي دروغگوهم فوق العاده غيرقابل تحمل اند.يعني يه چيزي بيشتر از فوق العاده.