من اينقدر اينجا رودير به دير آپ مي كنم كه خودم از حس مطلب قبليم خارج ميشم.مثلا اون يك هفته ده روز پيش كه اون مطلبو نوشته بودم بي نهايت از اين رفيق نماها دلم گرفته بود ولي اين مدت كلي فكر كردم و همه ي آدما رو بخشيدم و دوباره مهر و مهرورزي رو با احتياط بيشتر از سر گرفتم.آره من آدم بشو نيستم .چندين بار به اين نقطه رسيدم يعني رسوندنم كه اين آدما پاسخي به مهر نميدن ولي باز من....

بگذريم.الان اومدم كه از اين شبا بگم.از اين شبايي كه من اسمشونو گذاشتم "شبايي براي اوج گرفتن".عميقا حس مي كنم توي فضاي اين شبا چيزايي هست كه اگه بدستشون بياري مي توني مسيرو سريع تر طي كني.شباي قشنگيه واسه كساني مثل خودمو بعضي از دوستا كه مي دونم ازاين پايين بودن خسته شدن.از چرخيدن گرد اين همه هيچ .از اين تكرار بيهودگي.صبا جون من فكر مي كنم اين شبا پر از اون لبخنده ست.ديشب بر عكس شب نوزدهم بهم خيلي حال داد.با خودم فكر مي كردم اگه يكي كه هيچ اعتقادي به اين چيزا نداره به كاراي ما نگاه كنه به اين گريه ها ،اين اقرارا ،به اين چشايي كه با اينكه پر اشكه ولي پر از اميد و رضايتو حتي شاديه.چي ميگه؟حتما مي خنده.مگه در ظاهر اين شبا با باقي شباي سال چه فرقي داره ؟به نظر من اگه هيچ فرقي هم نداشته باشه اگه معادل هزار ماهم نباشه همين كه اين امكانو ميده كه يه نقطه ي شروعو پايان قرارش بديم ، به خودمون نگاه كنيم و تصميمات جديدي واسه زندگيمون بگيريم يا به قولي پكاي جديد فرداهامونو ارائه بديم، كافيه....