چند روزه اين صحنه رو مكرر ميبينم.اونايي كه بارشونو از روي زمين برداشتن و يا آماده ي پروازند يا در حال پرواز.دلم ميگيره چون بار من همين جور دست نخورده كاش دست نخورده كلي بهم ريخته با يه دنيا چيزاي گمشده روي زمين مونده.همه يه جورايي ، هر كسي با كشف قسمتي از گوهر وجودش بارشو بسته و داره ميره به سمت اوج گرفتن.جايي كه هواش صاف و پاك....جايي كه...نمي دونم من حتي اونجا رو توصيف هم نمي تونم بكنم چه برسه كه تصميم بگيرم به سمتش اوج بگيرم.دلم گرفته زياد.باور كن توام بودي دلت مي گرفت به اندازه ي تمام ابعاد بي ارزش اين روزمرگي .