خسته ام.خسته ...از خودم.از اين دغدغه هاي جديدم .از اين خودي كه با خود چند سال پيشم كلي فرق كرده.نمي دونم از اين خودي كه شايد بزرگ شده شايد دغدغه هاش عميق تر شده .ولي واقعا خسته ام چرا نبايد همون دغدغه هاي ساده و سطحي اكثر آدمها رو داشت؟؟؟دلم واسه دغدغه هاي سطحيم تنگ شده واسه خواستن چيزاي كوچيك و شايد كم اهميت.چيزايي ساده ولي حياتي و انرژي دهنده.چيزايي كه مي تونند يه لحظه تو رو از شادي پرواز بدن تا اوج آسمون.من يه شادي ساده و سطحي مي خوام.شادي كه مجبور نباشم واسه پيدا كردنش از بين كلي اما و زيرا و بدين دليل و غيره فلسفه ببافم و تحت شرايط خاصي (!!) پيداش كنم.اصلا شادي عقلاني نمي خوام ...شادي منطقي نمي خوام...دلم مي خواد شادي رو با سطحي ترين لايه هاي وجودم "حس كنم".اين چيزيه كه مدتيه كم پيداش مي كنم.يه جمله هست كه هميشه تو ذهنمه و خيلي دوستش دارم چون عمل كردن بهش انرژي هاي مثبت زيادي تا بحال بهم داده. اينكه "ساده لذت ببريم.از پديده هاي ساده و شايد تكراري و روزمره لذت ببريم".ولي نميدونم چرا يه مدتيه فراموشش كردم و بهش عمل نمي كنم؟؟؟