ظاهرا اين وبلاگ دوم توجه دوستان رو خيلي جلب كرده.
من به دنبال پيدا كردن ابعاد تازه يي از خودم يا حتي ابعاد فراموش شده يي از خودم تصميم گرفتم مدتي در جايي ساكن بشم كه هيچ كس نباشه.جايي كه سكوتش اجازه بده درست فكر كنم .جايي كه فقط خودم باشم و خودم و شايد گهگاهي يه رهگذر بي طرف !!
هدف زدن يه وبلاگ تازه فقط همين بود.بدون شك وقتي كه اون ابعاد تازه كشف شد و اون افكار تازه تاثير خودش رو بر من گذاشت دوباره در اينجا هم خواهم نوشت.كما اينكه الانم ممكن هر روزي اينجا بنويسم.

ظاهرا آپديت كردن اينجا كمي بيش از حد معمول به تاخير افتاد.الان دليلش رو ميگم:
پائولو در يه قسمت كتاب زهير به نقل از كتاب مقدس ميگه كه براي هر چيز زماني است.و هر مطلبي را زير اسمان وقتي است. وقتي براي ولادت و وقتي براي موت.وقتي براي انهدام و وقتي براي بنا كردن.وقتي براي خنده و وقتي براي گريه.وقتي براي دريدن و وقتي براي دوختن.و در آخر وقتي براي سكوت و وقتي براي گفتن.
يه مدت فكر مي كردم كه وقت گفتن. چه دراينجا چه در هر جاي ديگه.فكر مي كردم حتي براي رفع سوبرداشت هم كه شده بايد از خودم بگم.ولي الان فكر مي كنم زمان سكوت در اين وبلاگ.بر عكس وبلاگ ديگه ام كه الان براش زمان گفتن است.نمي دونم اين سكوت چقدر طول مي كشه ؟ بدون شك تا زمان گفتن....
كه ممكنه خيلي نزديك باشه يا خيلي دور.فقط مهم اينه كه اين سايبان آرامش هيچ وقت بسته يا تعطيل نميشه .يه لحظه چقدر حس كردم دلم براي اين وبلاگ سبز تنگ شده.شايد....